دانلود برنامه های گرافیکی

پرسپکتیو اندازه چشم بر اساس اندازه اجزاء تصویر و زوایایی که با هم می سازند نسبت به فاصله آنها قضاوت می کند. عناصری از تصویر که چشم اندازه آنها را بر اساس سایر عناصر تصویر و یا با استفاده از حافظه بصری خود تعیین می کند، اگر در فواصل دور و نزدیک نسبت به دوربین قرار گیرند، در تصویر نهایی به اندازه های مختلفی دیده می شوند و در بیننده حس عمق ایجاد می کنند. به این حالت پرسپکتیو اندازه (Size Perspective) گفته می شود.مثلا فرض کنید در تصویری یک آپارتمان ده طبقه در حدود بلندی فردی که در صحنه قرار دارد دیده شود، در این حالت تصویر دریافتی توسط مغز تحلیل می شود و با توجه به اطلاعاتی که از نسبت اندازه یک انسان به سایر اشیاء دارد، ساختمان را دورتر از فرد تشخیص می دهد.به همین علت یکی از روش های تقویت پرسپکتیو این است که هنگام عکاسی اگر امکان داشته باشد عنصری در تصویر گنجانده شود که اندازه آن مشخص است و می تواند به عنوان معیاری برای اندازه سایر عناصر تصویری موجود در صحنه در نظر گرفته شود. به عنوان مثال حضور یک انسان در کنار یک آبشار می تواند میزان بزرگی و عظمت آن را آشکار سازد.

اثر کاهندگی،یکی از ساده ترین راه های ایجاد عمق در تصویر این است که عناصری از صحنه بصورت تکرار شونده از دوربین دور شوند. مثلا یک ردیف از درختان یا دیواری آجری. در این حالت جزئی از تصویر که چشم با اندازه های آن آشناست، به صورت رو به کاهش در تصویر تکرار می شود و حس عمق را در بیننده بر می انگیزد. به این حالت اثر کاهندگی (Diminishing Effect) می گویند. اصطلاح پرسپکتیو اندازه های کم شونده (Dwindling Size Perspective) نیز به این نوع پرسپکتیو اتلاق می گردد که در واقع نوعی پرسپکتیو اندازه است.

پرسپکتیو حجمی

وقتی که عنصری در یک صحنه دارای سایه است، این سایه نه تنها حس عمق در تصویر ایجاد می کند بلکه بر کیفیت سه بعدی آن عنصر نیز تاکید دارد. بطور کلی سایه اشیاء و عناصر موجود در صحنه در خصوص شکل و اندازه آنها اطلاعاتی به بیننده منتقل می کنند. همچنین در مواقعی که قسمتی از سوژه روشن و قسمت دیگری از آن در سایه قرار گرفته است حس عمق در تصویر تشدید می شود. به عنوان مثال تصویر پرتره یک فرد را در نظر بگیرید که نورپردازی آن از یک طرف صورت انجام شده است و نیمی از صورت وی در تاریکی قرار دارد و یا مثال دیگر هلال ماه است که قسمتی از آن در سایه واقع شده است. به این حالت که توسط عناصر تصویر سایه ایجاد می شود و یا قسمتی از آنها در سایه قرار دارد و حجم آنها در تصویر مورد تاکید قرار می گیرد، پرسپکتیو حجمی (Volume Perspective) گفته می شود. این نوع پرسپکتیو باعث می شود تا حس عمق در عکس تشدید شود.

پرسپکتیو همپوشانی

پرسپکتیو همپوشانی (Overlap Perspective) وقتی اتفاق می افتد که بعضی عناصر تصویر که جلوتر از سایر عناصر قرار دارند،

قسمتی از سطح عناصر پشتی را بپوشانند بطوریکه قسمتی از عناصر پشتی که دورتر از دوربین قرار گرفته اند در تصویر دیده نمی شود.

بدون توجه به اندازه عناصر موجود در تصویر و یا محلی که آنها قرار گرفته اند، همپوشانی قسمتی از عناصر دورتر توسط عناصر نزدیک تر، حس پرسپکتیو و عمق را در مخاطب ایجاد می نماید.

پرسپکتیو هوایی یا جوّی

وقتی شیء در دوردست دیده می شود، کنتراست و وضوح آن نسبت به پس زمینه تصویر کاهش می یابد و همچنین اشباع رنگ ها در آن کمتر می شود. این امر به علت پدیده جوی و مولکول های هوایی است که بین عناصر تصویر و دوربین واقع شده اند.

هر چه فاصله عناصر تصویر از دوربین دورتر باشد، کنتراست و رنگ آن کمتر خواهد بود و در نگاه بیننده دورتر دیده می شود و برعکس هرچه عناصر تصویر با کنتراست بیشتر، شارپ تر و رنگ غلیظ تری دیده شود، در نظر بیننده نزدیک تر حس می گردد. به این حالت پرسپکتیو هوایی یا جوّی (Aerial or Atmospheric Perspective) می گویند. از پرسپکتیو هوایی در عکاسی از فضای بیرون (Outdoor) خصوصا عکاسی منظره بطور شایع استفاده می شود.

در صحنه هایی که چند لایه با فواصل مختلفی از دوربین وجود دارد (مثلا لایه هایی از کوه ها با دوری و نزدیکی متفاوت)، پرسپکتیو هوایی به خوبی دیده می شود. با قرار دادن بعضی عناصر مورد توجه در پیش زمینه (Forground) تصویر، می توانید حس عمق را تشدید کنید.

پرسپکتیو ارتفاع

پرسپکتیو ارتفاع (Height Perspective) خصوصا در مواقعی که خط افق (Horizon) در تصویر موجود است مورد استفاده قرار می گیرد. در این نوع پرسپکتیو عناصر بصری که به خط افق نزدیک ترند، نواحی دورتر تصویر را تشکیل می دهند و عناصری که از خط افق فاصله بیشتری دارند ( یعنی در بالا و پایین خط افق در ناحیه تصویر) عناصری هستند که به دوربین نزدیک ترند. مثلا منظره ساده ای را تصور کنید که از یک زمین چمن تشکیل شده است که تا خط افق امتداد دارد و در آسمان بالای خط افق نیز ابر های لکه ای قرار گرفته اند که هر چه از خط افق به بالای تصویر می روید لکه ابرها بزرگتر می شوند چون به دوربین نزدیک ترند. بنابراین در تصویر مذکور آنچه در خط افق است در دورترین حالت نسبت به دوربین دیده می شود.

در پرسپکتیو ارتفاع یا قدّی، هر چه در آسمان (یعنی بالای خط افق) و هرچه بر روی زمین (یعنی پایین خط افق) قرار گرفته است و به دوربین نزدیک تر باشد از خط افق در وسط تصویر فاصله بیشتری دارد و هر چه در نزدیک خط افق واقع شده باشد در دورترین موقعیت صحنه دیده می شود.

پرسپکتیو در عکاسی معماری

در عکاسی معماری ایجاد پرسپکتیو مسیر مستقیم (Rectilinear Perspective) اهمیت زیادی دارد و در این نوع عکاسی عموما به این روش تصاویر بناهای معماری تهیه می شود.برای این کار لازم است ابتدا دوربین عکاسی بر روی یک سه پایه مستقر گردد. سپس با کمک تراز دوربین دوربین در سطح افقی و همچنین در محور جلو به عقب تراز شود. در این حالت سنسور دوربین از لحاظ چپ و راست تراز بوده و نسبت به زمین کاملا عمودی (گونیا) خواهد بود در این حالت تصویر بدست آمده، تصویری مستقیم تلقی می شود.در بعضی دوربین ها، تراز بصورت دیجیتالی در داخل آنها تعبیه شده است. همچنین می توان از تراز خارجی که عمدتا به شکل حبابی ساخته می شوند (Camera Bubble Level) و بر روی کفشک (Hotshoe) دوربین نصب می شود برای این منظور استفاده کرد.

در عکاسی معماری وقتی موقعیت دوربین نسبت به ساختمان مورد نظر طوری باشد که اگر بخواهید تصویر کل ساختمان را در کادر داشته باشید، لازم باشد زاویه دید دوربین را به سمت بالا متمایل کنید، تصویر بدست آمده از ساختمان دچار تغییر در پرسپکتیو شده و خطوط عمودی ساختمان به شکل همگرا دیده می شوند. برای جلوگیری از این موضوع لازم است دوربین و سطح لنز نسبت به زمین در زاویه قائم قرار گیرد تا در تصویر ثبت شده پرسپکتیو صحیحی از نظر معماری بوجود آورد.

ولی در خیلی موارد برای اینکه بتوان تصویری تخت از نمای سوژه بدست آورد، لازم است دوربین به اندازه کافی از سوژه دور شود تا بتواند در حالت عمود بر سطح زمین، نمای کامل ساختمان را نیز در کادر تصویر داشته باشد.هرچه فاصله دوربین از سوژه بیشتر شود و هرچه لنز دوربین فاصله کانونی بلندتری داشته باشد(لنز تله فوتو)، خطوط عمودی سوژه و صحنه از نظر بصری صاف تر و بطور عمودی در تصویر دیده خواهند شد.اما آنچه مسلم است اینکه در دنیای واقعی همیشه نمی توان به اندازه کافی از سوژه دور شد و معمولا موانع مختلفی بر سر راه است. یکی از راه های مناسب برای رفع این مشکل، استفاده از لنزهای اصلاح پرسپکتیو یا تیلت- شیفت (Tilt-Shift Lens) می باشد. این لنزها در ناحیه بدنه خود قابلیت تغییر جهت دارند بطوریکه امتداد موازی سطح خارجی لنز نسبت به سنسور را در آنها می توان تغییر داد و این دو سطح را نسبت به یکدیگر زاویه دار نمود. با کمک این لنزها می توان در حالی که سطح تراز دوربین از لحاظ چپ و راست و عمودی بودن سنسور نسبت به زمین حفظ شده است، به طور موثری از فواصل نزدیکتر و درحالیکه لنز دوربین به بالا نگاه می کند از سوژه عکس گرفت.

با ورود عکاسی معماری به عصر دیجیتال و توسعه نرم افزارهای ویرایش عکس (همچون لایت روم و فوتوشاپ) ، می توان مواردی از اشکالات موجود در پرسپکتیو را که در عکاسی معماری رخ می دهد از طریق نرم افزارهای مذکور برطرف نمود. البته این نوع اصلاح پرسپکتیو نیز محدودیت های خاص خودش را دارد و در موارد تغییرات شدید پرسپکتیو توانایی برطرف نمودن آن را نخواهد روش های مختلفی برای ایجاد و تشدید پرسپکتیو در تصاویر وجود دارند که با تکنیک های بصری و روش های ترکیب بندی که اصولا درک آنها بسیار ساده است ایجاد می شوند. آشنایی با روش های مختلف ایجاد پرسپکتیو به عکاس کمک می کند تا راه های تغییر و یا حفظ پرسپکتیو مورد نظرش را از ابعاد مختلف در نظر گیرد و به شکل مناسبی بکار برد.برای ایجاد بهترین پرسپکتیو بایستی در هر عکسی که می گیرید از چشمانتان به خوبی استفاده کنید. همواره عناصر و جزئیات تشکیل دهنده صحنه، خطوط همگرا، زاویه دوربین، نوع لنز مورد استفاده و فنون ایجاد پرسپکتیو را مورد توجه قرار دهید تا با استفاده از آنها بتوانید آثاری خلاقانه بیافرینید.به این نکته توجه کنید که تقویت دید عکاسانه و تصوری که هنگام عکاسی از نتیجه نهایی کار در ذهن خود می سازید از مهمترین عوامل موفقیت در خلق یک عکس فوق العاده خواهد بود.

عکاسی پرتره راهی است که عکاس با آن ذات فرد و داستان زندگی اش را از درون لنز به تصویر می کشد. عکس پرتره باید به نحوی گرفته شود که با نگاه کردن به آن هزاران حرف برای گفتن وجود داشته باشد. به همین علت است که عکاسی پرتره با ثبت احساسات عمیق همراه است. در ادامه به 10 نکته آموزنده در عکاسی پرتره اشاره خواهیم کرد.

1- ارتباط بر قرار کنید

یکی از نکات خیلی خوب در عکاسی پرتره، ایجاد کردن نوعی راحتی در مدل یا سوژه و به خوبی مشاهده کردن شخص قبل از قرار گرفتن پشت دوربین است. بر قرار کردن ارتباط عمیق با شخص، پیش نیاز یک عکس پرتره عالی است.

2- درست ژست گرفتن سوژه

گفته می شود که بهترین ژست پرتره آن است که از پاهای سوژه شروع می شود. اگر پاهای سوژه در وضعیت مطلوبی نباشند، عکس خوب از کار در نمی آید. پس مطمئن شوید که سوژه تان در حالتی ژست گرفته که ترکیب بدنش زیبا نشان داده می شود. برای آموزش بیشتر در مورد ژست پرتره مطلب «چگونه برای عکس پرتره یک ژست عالی بگیریم» را مطالعه نمایید.

3- پرسپکتیو را تغییر دهید

معمولا عکس های پرتره با پرسپکتیو هم سطح چشمان شخص عکاسی می شوند. برای اینکه به عکس پرتره خود جلوه تازه ای دهید، زاویه عکاسی تان را به کلی عوض کنید. با اعمال این تغییر یک فاکتور تعجب (wow) را به عکس خود اضافه خواهید کرد.

4- لنز زاویه عریض

گاهی با استفاده از لنز های زاویه عریض می توان عکس های پرتره فوق العاده ای گرفت. فاصله کانونی عریض دوربین، حالت شگفت انگیزی را در عکس ایجاد می کند. این برخی از قسمت های بدن و صورت را در لبه های کادر عکس بزگنمایی می کند که سبب خلق حالتی نمایشی در عکس می شود.

5- مستقیم فلاش نزنید

عکاسان باید به خاطر داشته باشند که فلاش مستقیم به ندرت در عکاسی صورت شخص جواب می دهد. اما اگر فلاش در دو طرف سوژه قرار داده شود، سایه هایی که ایجاد می شوند و هم نور را روی سوژه خواهیم داشت. این کار در پرتره جزئیات بیشتری را به ما می دهد.

6- احساسات

پرتره ای که با خود احساسات به همراه داشته باشد، خواست هر عکاسی است. یک نکته ارزشمند در اینجا این است که عکس را به گونه ای هدایت کنیم که به پرتره ای جادویی تبدیل شده و احساسات هنگام ژست گرفتن سوژه برافروخته شوند. افرادی که این عکس را تماشا می کنند باید این احساسات را در یک نگاه اجمالی دریافت کنند.

7- محیط

نور و محیط در خلق یک عکس پرتره عالی نقش مهمی را ایفا می کنند. یک عکاس خوب کسی است که می داند چگونه عوامل موجود را به بهترین نحو برای بهتر شدن پرتره ای که قرار است بگیرد، به کار برد. برای مثال اگر می خواهید یک شخصیت جدی را نشان دهید، نور کم بهترین گزینه به نظر می رسد.

8- دست ها

دست ها مثل تکه ای گوشت در مقابل لنز هستند. آن ها می توانند به شکل های مختلفی قرار داده شوند و به عکس ظاهری متفاوت دهند، پس باید زاویه های مختلف را امتحان کرد تا دست ها خوشایند تر دیده شوند.

9- ارتباط چشمی

چشم های مدل می توانند اثری باطنی به عکس ببخشند. چیزهایی مثل نگاه نکردن به دوربین یا نگاه کردن به جایی داخل کادر عکس به جای مستقیم نگاه کردن به لنز می تواند تفاوت ایجاد کند.

10- پس زمینه ها

سوژه نقطه اصلی عکس است، اما قرار دادن اشخاص جلوی پس زمینه های گوناگون می تواند حالت عکس را به کلی عوض کند. پس در انتخاب پس زمینه ها دقت کرده و پس زمینه های مختلف را امتحان کنید. حتی می توانید برای پرتره خود یک پس زمینه خیلی ساده را در نظر بگیرید.

در هر نوع عکاسی، مهم است که یک نقطه جذابیت (یا نقطه کانونی) داشته باشید. در عکاسی پرتره این نقطه کانونی اغلب خود سوژه یا مدل است و شما باید اطمینان حاصل کنید که نگاه بیننده به سمت این نقطه کشیده می شود. یکی از ساده ترین راه ها برای تضمین یک نقطه کانونی قوی این است که غیر از آن نقطه کانونی چیز زیاد دیگری در تصویر نداشته باشید. از این رو، یک پس زمینه سفید، سیاه یا تک رنگ ساده دیگر یا پس زمینه ای که به خوبی مات شده است به تقویت نقطه کانونی شما در عکس پرتره (مُدل/سوژه) کمک می کند.برای جذاب تر شدن عکس می توانید، لباس یا شیء ای که در دست سوژه وجود دارد را هم رنگ با پس زمینه انتخاب نمایید.

راه های مختلفی برای جلب توجه نگاه بیننده به سوژه پرتره شما وجود دارد